Mariët Meester

Mariët Meester groeide op in de gevangeniskolonie Veenhuizen, die in die tijd werd omgeven door honderden bordjes ‘Verboden toegang’. Ze ging naar de kleuterschool in een getraliede ‘boevenbus’, die de rest van de dag voor het transport van gedetineerden werd gebruikt.

Meester schrijft zowel non-fictie als fictie. Ze publiceerde acht romans, waarvan twee zich afspelen in het dorp van haar jeugd. Voor haar non-fictieboek De tribune van de armen (2017) verhuisde ze voor vijftien maanden naar de Spaanse stad Málaga en onderzocht de traditie om jaarlijks tijdens een paasprocessie een gevangene vrij te laten.

Pingping (2020), de laatste roman van de schrijfster, gaat over een onderwerp waar we in deze tijd allemaal mee zitten: de impact van ons handelen op de wereld. De hoofdpersoon gaat op zoek naar eenvoud, terwijl haar tegenspelers juist zoveel mogelijk ‘pingping’ willen binnenslepen. Een lezer noemde dit boek een ‘tragikomedie met absurde trekjes’.

In haar non-fictieboek Koloniekind (april 2022) gaat Mariët Meester terug naar de basis van alles wat ze doet en heeft gedaan: het gevangenisdorp Veenhuizen. Vanuit het perspectief van het meisje dat ze ooit is geweest, vertelt ze hoe haar jeugd in deze wonderlijke gemeenschap verliep. Beeldend beschrijft ze het doen en laten in het afgesloten dorp, waar alleen justitiepersoneel mocht wonen en waar de woningen ieders rang weerspiegelden.

Na een lezing van Mariët Meester voor de Sniederskring in Bladel verscheen er een verslag in de regionale pers. ‘Zij vertelde zeer onderhoudend over haar leven en over alles wat haar bewoog in de afgelopen jaren en waarvan we de neerslag kunnen zien in haar werk. Zowel voor als na de pauze werd haar verhaal versterkt door videofilmpjes. Van de vragenronde werd door het zeer geïnteresseerde publiek gretig gebruik gemaakt. (...) Al met al een prachtige avond voor alle aanwezigen.’